Na meer dan een week het Noordereiland verkend te hebben, is het weer dringend tijd voor een bericht op ons blogske...

Ik zal beginnen met het heuglijkste nieuws: ik word meter! Jochem en Valerie verwachten een tweeling en ik mag meter zijn van een van de twee babytjes. Leuk he! De vraag werd mij, iets minder conventioneel, al skypend over het wereldwijde web gesteld, en het was nogal een emotioneel moment... De dagen erna heb ik toch effe met heimwee geworsteld...

Enfin: het Noorderleiland.
In Wellington werden we welkom geheten door een aantal lijmsnuivende daklozen. Toen wisten we het: we zijn in een stad ! Gebouwen die hoger waren dan 2 verdiepingen, meisjes die modieus gekleed waren, het obligate schorremorrie en mannen in kostuum. Geen hillbilly-redneck toestanden, geen broskes met nekmatjes, minder mannen met water in de kelder en geen vettige fish 'n chip-shop als enige toevluchtsoord als we geen zin hebben om te koken. Het was eens wat anders.

Daarna door naar de kust: Jesse wilde golven hebben. Geen golven: zee weigerde dienst. Ach ja. Dan maar het binnenland in.
Zo belandden we in Taupo op een freedomcampsite (waar ge dus gratis en voor niks moogt liggen) naast Charles en zijn 3 kinderen. Charles die nog in stam leefde tot hij 11 jaar was. Wel geschift om zijn verhalen te horen. Over hoe de Maori, die eigenlijk het wiel nog niet uitgevonden hadden, een cultuur opgedrongen kregen die in verhouding zo modern was. Geen wonder dat dat moeilijkheden heeft gegeven. Den Charles hield nog sterk vast aan de traditie, maar hij kon er ook een serieuze zaag over spannen. En zo kwam Jesse alles te weten over het luisteren naar bomen, het zoeken van een geschikte wandelstok, het jagen, het vissen, het maken van een bijl, het verschil tussen weed van de hydrocultuur en de goeie ouwe kweek in de aarde, de taal van de Maori, het voeren van oorlog, kannibalisme, bloedwraak, het belang van familie,... en ging ik ondertussen met de kinderen spelen. ;-)
Neenee: het was wel leuk om deze kant van Nieuw-Zeeland te leren kennen, daar hadden we al lang op gehoopt.

Soit, aan het kampvuur bij Charles leerden we 2 Duitsers kennen, waarmee we samen de Tongariro Crossing hebben gedaan. Dit is een wandeling van 18,5 km, 700 meter klimmen en 1100 meter dalen, langs de befaamde actieve vulkaan Mount Doom (ja, die uit de film), oftewel Mount Ngauruhoe, over enkele kraters, langs prachtige groenblauwe en blauwgroene meren en dat alles in een lekkere sulfergeur. Het was echt prachtig. We begonnen in een woestijnachtig landschap, met de gigantische vulkaan op de achtergrond. De klim naar de top was walgelijk, maar het uitzicht op de krater en de Emerald meren was gewoon grandioos. Indrukwekkend, machtig schoon. Daar waren we het allemaal over eens. Op de top waaiden we bijna weg (letterlijk), dus dat was spannend, maar de afdaling was pas het echte werk. Het ging echt steil naar beneden soms, en het laatste uur voelde ik mijn knieën branden. De laatste minuten leken wel uren en ik ben echt diep moeten gaan, maar na 7 uur wandelen stonden we aan ons buske. Vandaag loop ik krom! Aiaiai. Chapeau voor Nadine en Chris die al zoveel geklommen hebben! Zet NZ maar op uw lijst van bestemmingen!

Soit, de komende dagen spenderen we weer aan de kust, zodat Jesse zijn hart kan ophalen in 't zeetje. Zijn surfcapaciteiten vorderen!

Het begint door te dringen dat we stillekes aan afscheid moeten nemen van NZ: nog 3 weken rondreizen en dan naar Auckland om het buske te verkopen. Dat zal ook een belevenis worden!