Back in Oz

Na 5 dagen rijden door de Australische Outback, kunnen we erover meespreken: Australië is een gigantisch land!!!

De Outback op zich verrast ons een beetje: het is inderdaad enorm desolaat en er is geen hol te beleven, maar we kunnen niet zeggen dat we de enigen zijn die eens door de middle of nowhere willen cruisen. We delen de "road to nowhere" voornamelijk met de grijze golf: de Australische pensionnees weten bij god hoe ze van het leven moeten genieten: de gemiddelde Australiër die we hier tegenkomen is er voor
maanden of zelfs jaren op uit. Hupsakee.
Een kleine zelf-geïnduceerde studie heeft uitgewezen dat we statistisch gezien een 40-tal tegenliggers mogen begroeten per 100 km. Dat valt dus reuze mee in termen van "er is geen kat te zien".
Verder hebben we de afgelopen 3000 km al meer fietsers gezien dan alle voorgaande kms in Australie. Ik geloof dat ik officieel zot zou worden als ik de leegte van de Outback zou moeten doorkruisen op mijn velooke.
Het landschap is ongelooflijk uitgestrekt, maar toch is het groener en gevarieerder dan verwacht. Pas op, het is veel rechtdoor en heel eentonig soms, maar we verbazen er ons vaak over hoe prachtig die uitgestrekte taferelen zijn. En we staan versteld over het aantal vogels dat hier leeft. Allerlei soorten papegaaien en roofvogels, echt massa's.
Het contrast met Japan is dus heel erg groot. Van de immense drukte naar de intense leegte. We worden er allebei zowaar een beetje rustig van.
Zalig.

Intussen zijn we in Darwin, waar Eefje binnen enkele dagen aankomt om met ons mee te reizen. Zo worden onze laatste weken nieuw leven ingeblazen door vers reisbloed! We kijken er naar uit!

We ♥ Tokyo

Amai, de tijd vliegt... Onze 5e etappe zit er bijna op.

Onze indruk van Japan is moeilijk te verwoorden. Het is een maf land, vol tegenstellingen, waar "overconsumptie" en "zen" hand in hand gaan...
De Japanners zijn harde werkers: Shoko en Meg werken elke dag 12 tot 16 uur. 's Avonds om 22u thuiskomen om 's morgens rond 6 opnieuw te vertrekken, dat is hier de norm. Alle winkels zijn 7 op 7 geopend tot 20 of zelfs 22u, de werkmannen moeten ook op zaterdag naar den bouw, veel gepensioneerden gaan nog 3 dagen per week werken,...
De Japanners schijnen te leven om te werken, het is een gedisciplineerd volk.
Maar voor al die discipline moet er zelfs in Japan tegengewicht bestaan: iedere stad is doordrenkt van "entertainment"-mogelijkheden. Karaoke, Maid-cafe's, Pachinko en slots, prostitutie a volonte, lunaparken, "Hello Kitty" mania, "Snoopy" mania, gigantische shoppings,...
Pachinko is een soort gok-machine, waarbij ge ballekes door 1 bepaald gaatje moet proberen te doen vallen, waardoor ge meer ballekes wint. Iedere stad heeft talloze pachinko-hallen. Als de schuifdeuren van zo'n hal zich openen wordt ge verwelkomd door een oorverdovend lawaai en een dikke walm sigarettenrook. Rijen gokautomaten volgen elkaar op, met daarachter mensen die ineengezakt als zombies naar dat ene gaatje staren waar de balletjes doorheen moeten. Indrukwekkend en bevreemdend.

De arbeidsethiek van de Japanners heeft mij echt geschokt: iedere dag meer dan 12 uur kloppen en nooit meer dan 3 vakantiedagen aaneensluitend mogen opnemen, een mens zou voor minder depressief worden. Ge hoort ook opperbest op uw werk te verschijnen: zelfs meisjes die bvb in een call-center werken (en de hele dag geen klant zien) moeten zich opmaken (minimum lipstick en oogschaduw+mascara).

Maar los daarvan is Japan een consumenten-hemel. Als ge geld te spenderen hebt is Tokyo the place to be. Ik vraag me af of de grote labels ergens betere business doen dan in Japan. Ze zijn hier gek van merken en namen. Ik heb nog nooit zoveel winkels van Louis Vuitton gezien. Noteer: geen enkele aan de binnenkant :-(
En de schoenen, tja, ik heb spijt dat ik al die mooie schoenen moet achterlaten...

Het manga-district, Akihabara, hebben we uiteindelijk 2 keer bezocht. ik vind het begrijpelijk waarom de manga en de anime zo boeit: mooie personages met speciale krachten, het is een droomwereld waar Harry Potter een puntje aan kan zuigen! Volwassen mannen schuimen de manga-winkels af op zoek naar hun favoriete manga-doll, liefst in een special edition. Maar ook de manga heeft zijn scherpe kantjes: als ge afdaalt naar de kelder van de winkels, ontpoppen de lieflijke personages zich in wulpse, rondborstige prooien voor de "Otaku". Manga-porno in overvloed!!!
We ontdekten in Akihabara ook een gigantische sex-shop, en ook daar bleek de Japanse drang naar extremen.
Neukpoppen (sorry, ik vond geen smakelijker woord) in de vorm van 10-jarige meisjes (kinder-ondergoed en alles), een massa kunst-anussen (die opengesneden tentoongesteld worden om aan te tonen dat ze de anatomie van een achte anus annex darm benaderen), een massa kunst-vagina's, strap-ons (penissen die ge aan u kunt binden als ge der zelf gene hebt, of als die van u niet volstaat, of als dat gewoon uw ding is), gagballs in alle maten en kleuren, bondage materiaal (interessant om uw sjortechtniek te oefenen), jumbo dildo's (waar zelfs de aanhangsters van "size does matter" zich niet aan zouden wagen), elektrische rukmachines (compleet met mechanische hand), ruk-handschoenen (speciaal voor de man ontworpen die tijdens het masturberen in de waan wil blijven dat hij bediend wordt door een vrouwenhand: de ruk-handschoen kunt ge optioneel verder uitbreiden met kunstnagels, om het net dat tikkelte extra realiteit te geven ;-)). En dan waren er natuurlijk ganse kamers vol kostuumpjes: heel veel dienstmeisjes (cfr de maid-cafe's) maar ook veel high school grils, verpleegstertjes (ze hebben ook een ruime keuze aan stethoscopen en spuiten in allerlei maten) en SS uniformen, en ga zo maar door...
De wondere wereld van de seks shop. Die van Sluis moeten hier hunne mosterd komen halen. ;-)

Aaaaanyway, Japan is een aanrader, maar zie wel dat ge uwe portefeuille bij hebt!!!

love is in the air

Na ons vorig berichtje, ging de reis naar Nara, waar we Meg ontmoetten. Het was een fijn weerzien en na een tour van de stad gingen we mee naar haar ouderlijk huis, om haar moeder en grootmoeder te leren kennen. De rit naar huis ("I live very close to Nara") duurde meer dan een uur en ging van begin tot einde door piepkleine straatjes, waar er constant gestopt moest worden om de tegenligger door te laten. De huizen stonden er enorm kort op elkaar, maar af en toe was men er toch in geslaagd om er een rijstveldje tussen te planten.
Megs moeder had voor de gelegenheid niet een, maar wel 6 gerechten bereid. Zowat de hele Japanse keuken stond op het menu! Het gezin stond erop dat we de Japanse natto probeerden: een plakboel gefermenteerde sojabonen gemengd met een tikje mosterd en een scheutje sojasaus. Afschuwelijk (en de meeste Japanners delen die mening)!

Ondertussen zijn we aangekomen in Osaka.
Omdat het internet in Japan overal gratis is, had ik tijd genoeg om een goeie hotel-deal in Osaka te zoeken. Na een hele avond internetten kwam ik uit bij een onlangs gerenoveerd hotelletje waar een double room nog minder kostte dan in een doordeweeks hostel. De foto's zagen er OK uit, dus niets hield ons tegen om een kametje te reserveren.
Aangekomen in Osaka kwamen we er al gauw achter wat er mis was: het hotel bleek midden in het love-district te liggen, de rosse buurt van Osaka. Ons kamertje wordt op andere dagen voor 15 euro per uur verhuurd aan een hitsige Japanner en zijn dame van lichte zeden. Het was even slikken (en nee, niet letterlijk ;-)), maar ja: het was goedkoop, proper en vlak bij het metro en station... Gelukkig zijn er nog veel westerse toeristen in dezelfde val gelopen! Maar al bij al valt het nog mee.

Osaka zelf heeft ons niet echt kunnen bekoren: veel grijze stad en de hitte is hier niet te keren. Om 9u 's morgens stond de thermometer al op 31 graden. En de lucht is ernorm vochtig, dus het valt niet mee om te slapen 's nachts (de airco blaast volle bak in ons gezicht dus die kunnen we 's nachts niet aanzetten).

Morgen treinen we naar Hiroshima, waar de eerste atoombom werd gegooid tijdens WOII.
Daar logeren we opnieuw in een hostel. ;-)

Japan...

Het heeft een week geduurd voor we beseften dat we onze blog serieus aan het verwaarlozen zijn. Schande!

Een week blijkt voldoende om een indruk te krijgen van dit echt wel vreemde land, maar het is zeker niet genoeg om de cultuur te vatten. Elke dag zijn we meermaals onder de indruk van de grote verschillen en staan we op de hoek van de straat in onze haren te krabben, omdat we geen idee hebben wie, wat, waar en hoe!

Enkele voorbeelden:
De toiletten zijn voorzien van een "namaak-doorspoel-geluidssysteem" dat ge blijkbaar moet gebruiken als uw WC-bezoek meer lawaai maakt dan gehoopt. Naar het schijnt liepen de waterfacturen in Japan erg hoog op: om andere WC-gangers het geluid van scheetjes en diarree allerhande te besparen werd er namelijk ijverig gesjast. Daarom zijn de meeste toiletten nu uitgerust met een soundsystem. Cool! De toiletbril is tevens voorverwarmd en een sproeisysteem kan uw poepke langs alle kanten schoonsproeien (tot op heden nog niet getest).

De zoektocht naar eten verliep in het begin ook niet al te vlot. Veel restaurantjes proberen inkijk te beperken, waardoor ge geen idee hebt wat er achter de reeks deuren en gordijnen op u wacht. De menu's zijn vaak enkel in het Japans opgesteld, wat de keuze niet bepaald vergemakkelijkt! Andere restaurants hebben dan weer een gigantische etalage met daarin een plastieken versie van alle gerechten die er geserveerd worden. Dus vaak lopen we met de serveerster eventjes naar buiten om aan te wijzen wat ons lekker lijkt. Zelfs dan is het vaak een wilde gok: tofu in alle kleuren en texturen, en een bouillon die uit zwanworstjes getrokken lijkt!!! En hoewel de macrobiotiek zijn oorsprong vond in Japan is het niet evident om vegetarisch eten te vinden. Een heel avontuur. Maar we worden er steeds beter in.

Een groot gigantisch ongelooflijk voordeel: hier in Japan is iedere schoen verkrijgbaar in maatje 35!!! Halleluja! Voor mij is dit land de schoenenhemel! Zelfs ons mama (met haar 33-34ske) zou alle schoenen hier niet gepast kunnen krijgen! Laat staan gekocht...

Nog een vreemd gegeven: iedereen, jong en oud, verplaatst zich hier met de fiets. Hoe ongelooflijk druk de steden ook mogen zijn: de fietsers fietsen er overal lustig op los. Op de stoep, straat of in de goot, Japan lijkt Leuven wel: alle straten lopen over van de geparkeerde fietsen. ;-)

Tokyo en Kyoto hebben we al achter de rug, en morgen gaat de reis naar Nara, waar we zullen logeren bij Meg, een Japanse die we in NZ leerden kennen, en haar familie. Dat zal ons hopelijk wat meer inzicht in de Japanse cultuur geven.

Waarschijnlijk gaan we de familie Shina en Shoko ook opnieuw ontmoeten! (in 1998 nam ik deel aan een uitwisseling met het Japanse Itami, ik was te gast bij de familie Shina en daarna kwam Shoko 2 weken in de Rietstraat logeren)
Spannend!
We hopen echt wel op wat contact met de locals, want de Japanners hebben een vrij gelsoten cultuur en het is niet makkelijk om contacten te leggen als ge geen aanknopingspunt hebt. De taalbarrière is ook erg groot: de meeste Japanners spreken enkel Japans.

Het is moeilijk te omschrijven wat Japan met ons doet. Het land werkt bevreemdend: de moderne uitstraling geeft op het eerste zicht een Westerse indruk, maar na 2 minuten beseffen we al te vaak dat we ons vergist hebben...
Heel apart.
Onze zintuigen worden er wakker van.

Tot de volgende!