Buenos Aires!
Iedereen is er geweest, iedereen praat erover.
Dus na 2 weken rondreizen in Chili en Argentinië had de stad een soort mystiek gekregen en stonden we te popelen om ons eigen oordeel te vellen.
De stad heeft prachtige gebouwen, gezellige straatjes, goeie restaurants (parilla's mmmm), leuke terrasjes, mooie musea. Het is heerlijk slenteren over de antiekmarktjes, pintelieren op een terrasje met tangodansers en winkelen in het mondaine Palermo, maar eerlijk is eerlijk: ge waant u in Europa (en misschien zien we intussen liever beesten en natuur dan beton). Het moet gezegd: het is leuk om in een geürbaniseerde omgeving te vertoeven: alles is bij de hand, onze smaakpappillen genieten met volle teugen en ik hoop een paar stuks aan mijn garderobe toe te voegen (op Jesse zijn kosten, uiteraard) ;-).
Zaterdag gaan we de match Argentinië-Venezuela bijwonen en we zijn er helemaal enthousiast over. De kans om de grootste voetballegende ter wereld aan het werkt te zien (hij coacht de ploeg), laat zelfs mij niet onberoerd (Jochem zal trots zijn).
Hopelijk winnen de goei en wordt het één groot feest.
Zondag nemen we opnieuw de nachtbus.
De nachtbussen zijn hier trouwens verrassend comfotabel: zelfs Jesse kan zijn benen volledig strekken en de zetels gaan bijna helemaal plat. Op die manier kunnen we een aantal uren slapen, en dan sparen we ons toch een nachtje accommodatie uit. Gelukkig maar, want de bussen zijn ontiegelijk duur!
Och ja, geld moet rollen!
Niet waar misschien?
vrijdag 27 maart 2009
maandag 23 maart 2009
ORKAFEEST
Bijna 2 weken ver in onze verkenning van Chili en Argentinie.
De eerste dagen hebben we doorgebracht in een Alpen-achtige setting, blijkbaar ge-wel-dig voor de wintersport, maar diep onder de indruk waren we niet.
Pas op: de omgeving was heel erg mooi, maar al die maanden NZ hebben ons een beetje immuun gemaakt voor meren met bergen rond.
Het werd al snel duidelijk dat we ons gezapig reistempo van NZ niet zouden kunnen aanhouden en dat er veel nachtbussen (denk ritjes van 20 uur) op het programma zouden staan.
Morgen, na 2 weken ZA, zal onze buscalculator bijgevolg de kaap van 65 uur passeren. Ge moet er wat voor over hebben.
De voorbije dagen hebben we doorgebracht in Puerto Madryn, aan de oostkust van Argentinie, in Patagonie. Puerto Madryn ligt aan de ingang van een schiereiland waar gans het jaar ongelooflijk veel wildlife gespot kan worden. Walvissen in de winter, penguins en orka´s in de zomer.
Hoewel er ongeveer een dertigtal orka´s in de omgeving leven, was de kans om ze te spotten slechts 5%. Een aantal orca´s heeft zichzelf een kunstje geleerd om een lekker fris zeehondje te nuttigen: ze laten zichzelf met veel geweld stranden om de zeehonden kolonie te attackeren. Van de 30 orka´s zijn er ongeveer 8 die dat kunnen. De mannen van National Geographic houden de ganse dag de wacht op het strand om de aanval vast te kunnen leggen op camera. Met een klein hartje en 1 grote wens gingen we dus het schiereiland bezichtigen.
De gids leidde ons langs guanaca´s (familie van de lama), penguins, zeehonden, zee-olifanten, zeeleeuwen, 1 albatros, gieren, 1 zwarte weduwe (!), gordeldieren...
Fantastisch! Toen we aankwamen bij Punta Norte, de plek waar de orka´s gespot kunnen worden, was de spanning te snijden. 5% is echt niet veel, dus we durfden bijna niet te hopen op zo´n godsgeschenk, ook al was het Jesse zijn verjaardag. ;-)
We konden maar 20 minuten blijven, de tour liep bijna op zijn eind. Na 15 minuten zagen we in de verte een gigantischa vin opduiken (2,5 meter!). Zo spannend en ontroerend tegelijk! De onheilspellende vin verplaatste zich over de hele kustlijn. Magisch!
De gids was zo enthousiast dat we wat langer mochten blijven kijken. Het volgende uur was een grote orka-show. Eerst volgde een groepje van 2 vrouwtjes en even later zwommen er nog 5 orka´s achteraan. Met een baby-orka! Ongelooflijk!
De mega-attack hebben we niet mogen meemaken, maar het scheelde niet veel. Stilletjes was ik blij voor die lieve zeehondpupjes. Want die zijn ook errug schattig!
Het was een onbeschrijflijk gevoel, of zoals onze gids het verwoordde: "seeing whales or killer whales is always a very emotional experience".
Allen daarheen!
De eerste dagen hebben we doorgebracht in een Alpen-achtige setting, blijkbaar ge-wel-dig voor de wintersport, maar diep onder de indruk waren we niet.
Pas op: de omgeving was heel erg mooi, maar al die maanden NZ hebben ons een beetje immuun gemaakt voor meren met bergen rond.
Het werd al snel duidelijk dat we ons gezapig reistempo van NZ niet zouden kunnen aanhouden en dat er veel nachtbussen (denk ritjes van 20 uur) op het programma zouden staan.
Morgen, na 2 weken ZA, zal onze buscalculator bijgevolg de kaap van 65 uur passeren. Ge moet er wat voor over hebben.
De voorbije dagen hebben we doorgebracht in Puerto Madryn, aan de oostkust van Argentinie, in Patagonie. Puerto Madryn ligt aan de ingang van een schiereiland waar gans het jaar ongelooflijk veel wildlife gespot kan worden. Walvissen in de winter, penguins en orka´s in de zomer.
Hoewel er ongeveer een dertigtal orka´s in de omgeving leven, was de kans om ze te spotten slechts 5%. Een aantal orca´s heeft zichzelf een kunstje geleerd om een lekker fris zeehondje te nuttigen: ze laten zichzelf met veel geweld stranden om de zeehonden kolonie te attackeren. Van de 30 orka´s zijn er ongeveer 8 die dat kunnen. De mannen van National Geographic houden de ganse dag de wacht op het strand om de aanval vast te kunnen leggen op camera. Met een klein hartje en 1 grote wens gingen we dus het schiereiland bezichtigen.
De gids leidde ons langs guanaca´s (familie van de lama), penguins, zeehonden, zee-olifanten, zeeleeuwen, 1 albatros, gieren, 1 zwarte weduwe (!), gordeldieren...
Fantastisch! Toen we aankwamen bij Punta Norte, de plek waar de orka´s gespot kunnen worden, was de spanning te snijden. 5% is echt niet veel, dus we durfden bijna niet te hopen op zo´n godsgeschenk, ook al was het Jesse zijn verjaardag. ;-)
We konden maar 20 minuten blijven, de tour liep bijna op zijn eind. Na 15 minuten zagen we in de verte een gigantischa vin opduiken (2,5 meter!). Zo spannend en ontroerend tegelijk! De onheilspellende vin verplaatste zich over de hele kustlijn. Magisch!
De gids was zo enthousiast dat we wat langer mochten blijven kijken. Het volgende uur was een grote orka-show. Eerst volgde een groepje van 2 vrouwtjes en even later zwommen er nog 5 orka´s achteraan. Met een baby-orka! Ongelooflijk!
De mega-attack hebben we niet mogen meemaken, maar het scheelde niet veel. Stilletjes was ik blij voor die lieve zeehondpupjes. Want die zijn ook errug schattig!
Het was een onbeschrijflijk gevoel, of zoals onze gids het verwoordde: "seeing whales or killer whales is always a very emotional experience".
Allen daarheen!
dinsdag 17 maart 2009
Chili!
We zijn er inmiddels al bijna een week.
Op de vlucht naar Santiago zat ik naast een vrouw die ongeveer de hele weg in mijn oor gesnurkt heeft. Gevolg: bijna geen oog dichtgedaan. Daarenboven verschillen NZ en Chili maar liefst 16 uur, waardoor we vroeger in Santiago toekwamen dan we in Auckland vertrokken waren... Gevolg: een jetlag om U tegen te zeggen. Naar goede gewoonte recupereerde Jesse 3 keer zo snel als ik, waardoor hij op de 2e dag al wat sightseeing kon gaan doen terwijl ik nog in bed lag met het gevoelsequivalent van een vieze kater. Toen Jesse later met onze Belgisch-Chileense hosts (die we via CouchSurfing leerden kennen) een spaghetti carbonara nuttigde, kende ik het genoegen om de Chileense WC-pot van naderbij te beschouwen.
Soit, op de 3e dag kwam ook ik de jetlag te boven en konden we tot de ontdekking komen dat Santiago ons niet echt kon boeien. Het is een grote, grijze stad, vol smog, met enkele leuke wijken en straten.
Bijgevolg zaten we al snel op de nachtbus naar Puerto Varas, een oude Duitse kolonie en de toegangspoort tot Patagonie. Puerto Varas is een klein stadje aan de vulkaan Osorno. Na het vergaren van zoveel mogelijk info hebben we echter besloten om niet veel dieper in Patagonie te reizen, omdat de gelijkenissen met het Zuideiland van NZ te groot zijn: er moeten opeens keuzes gemaakt worden, we zijn hier immers maar 5 weken. Bijgevolg gaat de reis morgen richting Bariloche, Argentinie. Daar steken we over naar de oostkust, waar er onder andere pinguins op het menu staan! Ik kan niet wachten om terug oog in oog te staan met mijn geliefkoosde diersoort!
Tot nu toe doet Chili heel erg Europees aan: de mensen zijn hier eerder blank, de straten in erg goede staat en de huizen vrij modern. Wat ons opvalt is dat ze hier zot zijn van taart: op elke hoek van de straat vindt ge een koffiehuis met wel 10 soorten van het zwaarste gebak. Verder zijn we nog niet veel culinaire hoogstandjes tegengekomen.
Vergis u niet: het is hier prachtig en we zijn ontzettend enthousiast. De afgelopen dagen hadden we enkel de indruk dat we NZ nog niet hadden verlaten... Daar komt morgen hopelijk verandering in!
Op de vlucht naar Santiago zat ik naast een vrouw die ongeveer de hele weg in mijn oor gesnurkt heeft. Gevolg: bijna geen oog dichtgedaan. Daarenboven verschillen NZ en Chili maar liefst 16 uur, waardoor we vroeger in Santiago toekwamen dan we in Auckland vertrokken waren... Gevolg: een jetlag om U tegen te zeggen. Naar goede gewoonte recupereerde Jesse 3 keer zo snel als ik, waardoor hij op de 2e dag al wat sightseeing kon gaan doen terwijl ik nog in bed lag met het gevoelsequivalent van een vieze kater. Toen Jesse later met onze Belgisch-Chileense hosts (die we via CouchSurfing leerden kennen) een spaghetti carbonara nuttigde, kende ik het genoegen om de Chileense WC-pot van naderbij te beschouwen.
Soit, op de 3e dag kwam ook ik de jetlag te boven en konden we tot de ontdekking komen dat Santiago ons niet echt kon boeien. Het is een grote, grijze stad, vol smog, met enkele leuke wijken en straten.
Bijgevolg zaten we al snel op de nachtbus naar Puerto Varas, een oude Duitse kolonie en de toegangspoort tot Patagonie. Puerto Varas is een klein stadje aan de vulkaan Osorno. Na het vergaren van zoveel mogelijk info hebben we echter besloten om niet veel dieper in Patagonie te reizen, omdat de gelijkenissen met het Zuideiland van NZ te groot zijn: er moeten opeens keuzes gemaakt worden, we zijn hier immers maar 5 weken. Bijgevolg gaat de reis morgen richting Bariloche, Argentinie. Daar steken we over naar de oostkust, waar er onder andere pinguins op het menu staan! Ik kan niet wachten om terug oog in oog te staan met mijn geliefkoosde diersoort!
Tot nu toe doet Chili heel erg Europees aan: de mensen zijn hier eerder blank, de straten in erg goede staat en de huizen vrij modern. Wat ons opvalt is dat ze hier zot zijn van taart: op elke hoek van de straat vindt ge een koffiehuis met wel 10 soorten van het zwaarste gebak. Verder zijn we nog niet veel culinaire hoogstandjes tegengekomen.
Vergis u niet: het is hier prachtig en we zijn ontzettend enthousiast. De afgelopen dagen hadden we enkel de indruk dat we NZ nog niet hadden verlaten... Daar komt morgen hopelijk verandering in!
dinsdag 3 maart 2009
Manmanman toch
Na veel wikken en wegen, nadenken en discussiëren, besloten we om de reis naar Auckland vrijdagavond reeds in te zetten.
Op die manier zouden we zaterdag volledig uittrekken om het buske leeg te mesten en aan de grote kuis te onderwerpen, en vervolgens zondag ons verkopers-geluk te beproeven op de grote carmarket die wekelijks plaatsvindt op de paardenrenbaan van Auckland.
En zo geschiedde het. Of toch bijna.
Zaterdag verliep alles volgens plan. Het buske was spik en span en Jesse had er zelfs een "brand new car"-geurtje aan toegevoegd! Ik had alle gerief gekuist en de lakens gewassen, zodat ons buske zich van zijn beste kant kon tonen op de automarkt.
Zondag voor dag en dauw richting Ellerslie, op naar de renbaan.
Maar het rond punt voor de ingang van de renbaan was volledig versperd toen we er toe kwamen. Mannen met gele hesjes stonden er met hun armen te zwaaien: ze wilden onze aandacht vestigen op het volgende plakkaat: "Sorry, no carmarket today"
Wat?!? Typisch, was het enige dat we op de terugweg konden denken.
Tijd dus voor plan B.
Posters gemaakt en opgehangen in alle hostels. Annonces op het internet. Na 2 dagen 1 reactie. Auw. Daar werd ik een beetje zenuwachtig van...
Plan C?
Een backpackers-carmarket (lees: garage), letterlijk tot de nok volgestoempt met auto's en buskes van toeristen die wanhopig wachten op potentiële kopers. Voor 89 dollar kregen we 3 dagen de tijd om ons buske in die garage van de hand te doen. Maar de concurrentie was er talrijk en het stond er BOMVOL sleeen en bakken! Ge kon er uw kont nauwelijks draaien (ja, dat geldt ook voor de benige kont van Jesse en niet alleen voor die van mij), dus laat staan uw buske. Gevolg: Jesse reed buske tegen muur! Voor 1 keer slaag ik erin om de Hyacint in mij te onderdrukken en BOEM, meneerke rijdt tegen ne muur! Net op het moment dat we geïnteresseerden hadden. Dus Jesse stapt uit met de gevleugelde woorden "nu ben ik hier natuurlijk tegen die muur gereden!" Ik kreeg bijna de kramp nondedomme! We moesten het koel spelen, want als het koppel doorkreeg dat Jesse juist een deuk in den otto gereden had, dan moesten we zeker iets van de prijs afdoen. En ze gingen al een "mechanical check" laten doen, wat betekende dat we sowieso de prijs moesten verlagen als bleek dat er iets niet in orde was. STRESS!
Bang wachtten we het resultaat van de mechanical check af (wij hadden geen check gedaan en het risico genomen, dus we hadden geen flauw idee wat ze konden vinden). Resultaat: problemen met het differentieel (wat dat ook moge zijn), geraamde kosten 550 dollar.
Wat volgde waren koele onderhandelingen. En uiteindelijk zijn we er in geslaagd: ONS BUSKE IS VERKOCHT! Aan de eerste geïnteresseerden dan nog wel!!!
Dus ondanks de stress is het allemaal heel vlot verlopen.
Er stonden massa's buskes afgeprijsd voor een snelle verkoop omdat de eigenaars morgen (of gisteren) hun vlucht uit NZ nemen... Dat is pas penibel!
Hehe, wij halen opgelucht adem.
Op die manier zouden we zaterdag volledig uittrekken om het buske leeg te mesten en aan de grote kuis te onderwerpen, en vervolgens zondag ons verkopers-geluk te beproeven op de grote carmarket die wekelijks plaatsvindt op de paardenrenbaan van Auckland.
En zo geschiedde het. Of toch bijna.
Zaterdag verliep alles volgens plan. Het buske was spik en span en Jesse had er zelfs een "brand new car"-geurtje aan toegevoegd! Ik had alle gerief gekuist en de lakens gewassen, zodat ons buske zich van zijn beste kant kon tonen op de automarkt.
Zondag voor dag en dauw richting Ellerslie, op naar de renbaan.
Maar het rond punt voor de ingang van de renbaan was volledig versperd toen we er toe kwamen. Mannen met gele hesjes stonden er met hun armen te zwaaien: ze wilden onze aandacht vestigen op het volgende plakkaat: "Sorry, no carmarket today"
Wat?!? Typisch, was het enige dat we op de terugweg konden denken.
Tijd dus voor plan B.
Posters gemaakt en opgehangen in alle hostels. Annonces op het internet. Na 2 dagen 1 reactie. Auw. Daar werd ik een beetje zenuwachtig van...
Plan C?
Een backpackers-carmarket (lees: garage), letterlijk tot de nok volgestoempt met auto's en buskes van toeristen die wanhopig wachten op potentiële kopers. Voor 89 dollar kregen we 3 dagen de tijd om ons buske in die garage van de hand te doen. Maar de concurrentie was er talrijk en het stond er BOMVOL sleeen en bakken! Ge kon er uw kont nauwelijks draaien (ja, dat geldt ook voor de benige kont van Jesse en niet alleen voor die van mij), dus laat staan uw buske. Gevolg: Jesse reed buske tegen muur! Voor 1 keer slaag ik erin om de Hyacint in mij te onderdrukken en BOEM, meneerke rijdt tegen ne muur! Net op het moment dat we geïnteresseerden hadden. Dus Jesse stapt uit met de gevleugelde woorden "nu ben ik hier natuurlijk tegen die muur gereden!" Ik kreeg bijna de kramp nondedomme! We moesten het koel spelen, want als het koppel doorkreeg dat Jesse juist een deuk in den otto gereden had, dan moesten we zeker iets van de prijs afdoen. En ze gingen al een "mechanical check" laten doen, wat betekende dat we sowieso de prijs moesten verlagen als bleek dat er iets niet in orde was. STRESS!
Bang wachtten we het resultaat van de mechanical check af (wij hadden geen check gedaan en het risico genomen, dus we hadden geen flauw idee wat ze konden vinden). Resultaat: problemen met het differentieel (wat dat ook moge zijn), geraamde kosten 550 dollar.
Wat volgde waren koele onderhandelingen. En uiteindelijk zijn we er in geslaagd: ONS BUSKE IS VERKOCHT! Aan de eerste geïnteresseerden dan nog wel!!!
Dus ondanks de stress is het allemaal heel vlot verlopen.
Er stonden massa's buskes afgeprijsd voor een snelle verkoop omdat de eigenaars morgen (of gisteren) hun vlucht uit NZ nemen... Dat is pas penibel!
Hehe, wij halen opgelucht adem.
Abonneren op:
Posts (Atom)