Regen, regen en nog eens regen. Dat is het thema van de week. We hebben zolang uitgekeken naar Byron Bay, we arriveren, en lap: het is al direct koekenbak tussen ons en het weer! Er woedt hier een serieuze cycloon en dat is niet alleen te merken aan het weer, maar ook aan ons humeur! Om u een beeld te geven: de straten liggen bezaaid met takken en aan de rand van de weg zijn er plassen ontstaan die op vijvers lijken... (denk vijver bij nonkel Michel) In bijna iedere straat liggen er omgewaaide bomen (we hebben zelfs een platgestoempte auto langs de weg zien staan) of naar beneden gevallen elektriciteitskabels en de afgelopen 30 uur heeft het aan 1 stuk door gegoten!!! De staat Queensland heeft in 24 van die 30 uur 1/3e van de jaarlijkse hoeveelheid neerslag moeten slikken, wat leidt tot overstromingen. We zitten dus letterlijk vast in Byron Bay.
Kamperen en regenweer: geen goeie match. Alles is vochtig en hoe luxueus onze camper dan ook mag zijn: hij is niet groot genoeg om 5 dagen te schuilen voor de regen zonder lichtelijk agressief te worden!
Jesse beslist dan maar om de tijd te doden met allerlei knutselwerk: hij haalt schroevendraaier boven en begint vanalles te "repareren", sleurt me mee naar de plaatselijke variant van de gamma en discussieert daar minumum 15 minuten over het al dan niet aanschaffen van een hamer met mij EN met een winkelbediende, om daarna toch maar van de aankoop af te zien. Nieuwe aanwinsten zijn echter wel: 1 tang en 1 schroevendraaier (de eerder vernoemde schroevendraaier had hij professioneel doen doldraaien, en ja: ook ik draaide er dol van...)
Ook nog naar de bank, want een bankbediende in een klein dorpje had kosten noch moeite gespaard om ons toch nog aan bankkaarten te helpen. Delivery deze keer niet op een "thuisadres", maar in het filiaal van Byron Bay. Hoera! Onze kaarten waren aangekomen! Trots wendden we ons tot de automaat om een nieuwe pincode te kiezen. Bij Jesse lukte dat prima, maar bij mij verliep het iets minder vlot. Machien accepteerde mijn nieuwe pin niet en na de 3e poging werd mijn kaart onverbiddelijk naar binnen gezogen! Jesse briestte gelijk ne wilde stier ("Hoe is dat nu moooogelijk?!?!?!") en vond het allemaal weer "typisch Ine" (en daar heeft hij misschien een beetje gelijk in, mijn Brusselse huisgenootjes kunnen daar zeker van getuigen). Ik was toch bijna 2 volle minuten in het bezit van die bankkaarten waarop we meer dan een maand hadden gewacht.
Byron Bay is trouwens een kuststadje met het meest Oostelijke punt van Australisch vasteland, en het is HET hipste surfoord in New South Wales. Hipste en hippie-este. Bij het binnenrijden van de stad, toen we toch een vol uur van de zon hebben mogen genieten, werd het al meteen duidelijk: backpackers met gitaren, T-shirten met als opschrift "surf is my religion" en wulpse meisjes met te weinig BH voor hun borstomtrek en massa's eelt onder hun voeten. In de supermarkt constateerden we de occasionele daklozengeur (oh wat herinner ik me mijn werk in Dublin weer goed) die niet erg succesvol werd weggemoffeld met een serieuze geut patchouli. Op straat wemelt het (onder andere) van de certain-je-ne-sais-quoi's (Franse beagles met meer haar dan kleren) en de Toyota- en Volkswagenbuskes van begin jaren '80. En volgens Jesse lopen hier dan weer veel "Snippies" rond: snobs die hier de hippie komen uithangen. U merkt: de regen maakt ons tolerant!
Wederom blijkt dat onze verwachtingen onze bevindingen benevelen: wie niks verwacht kan alleen maar aangenaam verrast worden. Deze keer stonden onze verwachtingen dus te hoog gespannen... En als het zonnetje schijnt zien hippies er waarschijnlijk niet zo sjofel uit.
We houden niet van cyclonen!
donderdag 21 mei 2009
maandag 11 mei 2009
nightclubbin'
Door al het geregel hebben we niet kunnen proeven van het nachtleven in Sydney (dat is voor op het einde van de reis), dus na 3 weken Australie vonden we het hoog tijd om eens op de lappen te gaan.
Het plaatsje dat hiervoor dienst moest doen was Port Macquarie, Port voor de vrienden, een klein stadje aan de kust waar we toevallig passeerden, maar waar verder eigenlijk geen hol te zien is.
Dus op zaterdagavond trakteerden we onszelf op een romantisch diner met een flesje wijn, om daarna de lokale pub in te duiken.
In die pub was een feestje van een lokale (Si)gri(d)et die 21 werd. Het thema was "fairytale gone bad", dus er het krioelde er van de kortgerokte "prinsessen" die hun tieten, zoals Jesse het verwoordde, voor 4/5e uit hun kleedje hadden bengelen en de bloeddorstige vampieren. Het was een schoon zicht. Al snel raakten we aan de praat met de lokale jeugd en voor we het wisten waren wij, "the Belgians", eregasten op het feest.
We werden uitgenodigd om mee te kijken naar de powerpoint-presentatie over Sigrid. Tijdens die presentatie leerden we 2 dingen:
1. Sigrid heeft een 2-jarig zoontje
2. Onze Engelse spelling is beter dan die van de Portse jeugd.
Maar opgepast: de avond verliep niet zonder uitdaging. Toen we buiten een sigaretje gingen opsteken, maande de bouncer ons meteen aan van te gaan zitten. Het is verboden om buiten te staan (letterlijk staan dus) terwijl ge alcohol consumeert. It's the law. OK, dan maar zitten. Het was trouwens gezellig zitten daar buiten: er werd een schouwspel opgevoerd van strontzatte meiden die de toegang tot de pub ontzegd werd en huilende miekes wiens lief het had uitgemaakt.
Om 23u werd ons echter met aandrang gevraagd of we ons naar binnen wilden begeven. "Wie om 23u nog buiten staat (of liever: zit) te drinken/roken will be locked out of the pub, that's the law." Heu?
Tot 23u mogen we niet staan, en na 23u mogen we zelfs niet zitten??? Sorry mate, it's the law...
Geen erg, de pub bleek vrij kort daarop te sluiten en we werden uitgenodigd om mee te gaan naar "de beste club van de stad". Aan de Altitude (of upstairs, zoals onze nieuwe vrienden de club noemden) werden we uitgebreid onderworpen aan een paspoortcontrole. De bouncers bestudeerden iedereen die naar binnen wilde van kop tot teen. Gelukkig mocht Jesse deze keer wel binnen. ;-)
De Altitude bleek geen nachtclub van hoogstaande kwaliteit, zo konden we nauwelijks geloven dat er effectief Dj's aan het werk waren en was het licht in sommige zaaltjes van den disco ronduit verblindend, beetje het voetbalstadion-effect. Een pluspunt, vond Jesse, was wel dat er 3 pooltafels stonden.
De whisky-cola's gingen gemakkelijk naar binnen, en we zijn tenslotte toeristen, dus binnen de kortste keren waren bijna alle lokale fuifnummers onze nieuwe vrienden. Opeens merkte ik echter op dat ik besnuffeld werd door een labrador. WAT?! Een blinde in de zaak? Neen, niets bleek minder waar. Jesse en ik vielen bijna omver toen we constateerden dat er een volledige brigade compleet met drugshond de ronde aan het doen was, IN de zaak! Stel u dat voor?!? We konden het niet geloven! De Portse jeugd reageerde hier nauwelijks op, maar wij waren in shock. De drugshond in de discotheek: het is hier de normaalste zaak. Jawadde.
Om onze verbazing weg te spoelen baanden we onze weg naar de toog, om aldaar tot de volgende ontdekking te komen: ieder uur wordt er 10 minuten geen alcohol verkocht. Dat geeft de mensen de kans om te ontnuchteren. And it's the law. Ontnuchteren my ass! Hallelujah!
Er was niks aan te doen: 10 minuten gewacht, en in plaats van ontnuchtering werden wij net op dat moment een gevoel van dronkenschap gewaar, en dat betekende in dit geval: op naar de dansvloer! Enthousiast begonnen we onze lichamen in het rond te shaken. Maar neen, niet voor lang: want binnen de 2 minuten werden we omsingeld door de mannen van de security: geen drankjes op de dansvloer! It's not the law, it's Altitude policy. Op stap in New South Wales: het bleek warempel geen gemakkelijke opdracht! Ze moeten hier flyers uitdelen met de uitgaansregels nondedorie! De locals vuurden dan ook allerlei vragen op ons af over het nachtleven in Belgie. Ze kunnen hier niet geloven hoe liberaal onze uitgaans-wetten zijn. Ze zijn ook allemaal van mening dat zij, Australiërs, een drankprobleem hebben en dat ze al die nutteloze wetten echt wel nodig hebben om grote problemen te vermijden. Wij vroegen ons af wat er eerst was: grote problemen owv alcohol of restrictieve wetten, een beetje een de- kip-of-het-ei-kwestie dus.
Om 3u30 stonden we met z'n allen vrolijk op straat. Dat is het uur waarop het nachtleven hier onverbiddelijk stopt. De McDonalds daarentegen is wel 24 op 24 open...
Toch blij dat wij:
goed bier hebben
niet besnuffeld worden
en pas om 6u 's morgens op eigen initiatief de bedstee opzoeken...
Het plaatsje dat hiervoor dienst moest doen was Port Macquarie, Port voor de vrienden, een klein stadje aan de kust waar we toevallig passeerden, maar waar verder eigenlijk geen hol te zien is.
Dus op zaterdagavond trakteerden we onszelf op een romantisch diner met een flesje wijn, om daarna de lokale pub in te duiken.
In die pub was een feestje van een lokale (Si)gri(d)et die 21 werd. Het thema was "fairytale gone bad", dus er het krioelde er van de kortgerokte "prinsessen" die hun tieten, zoals Jesse het verwoordde, voor 4/5e uit hun kleedje hadden bengelen en de bloeddorstige vampieren. Het was een schoon zicht. Al snel raakten we aan de praat met de lokale jeugd en voor we het wisten waren wij, "the Belgians", eregasten op het feest.
We werden uitgenodigd om mee te kijken naar de powerpoint-presentatie over Sigrid. Tijdens die presentatie leerden we 2 dingen:
1. Sigrid heeft een 2-jarig zoontje
2. Onze Engelse spelling is beter dan die van de Portse jeugd.
Maar opgepast: de avond verliep niet zonder uitdaging. Toen we buiten een sigaretje gingen opsteken, maande de bouncer ons meteen aan van te gaan zitten. Het is verboden om buiten te staan (letterlijk staan dus) terwijl ge alcohol consumeert. It's the law. OK, dan maar zitten. Het was trouwens gezellig zitten daar buiten: er werd een schouwspel opgevoerd van strontzatte meiden die de toegang tot de pub ontzegd werd en huilende miekes wiens lief het had uitgemaakt.
Om 23u werd ons echter met aandrang gevraagd of we ons naar binnen wilden begeven. "Wie om 23u nog buiten staat (of liever: zit) te drinken/roken will be locked out of the pub, that's the law." Heu?
Tot 23u mogen we niet staan, en na 23u mogen we zelfs niet zitten??? Sorry mate, it's the law...
Geen erg, de pub bleek vrij kort daarop te sluiten en we werden uitgenodigd om mee te gaan naar "de beste club van de stad". Aan de Altitude (of upstairs, zoals onze nieuwe vrienden de club noemden) werden we uitgebreid onderworpen aan een paspoortcontrole. De bouncers bestudeerden iedereen die naar binnen wilde van kop tot teen. Gelukkig mocht Jesse deze keer wel binnen. ;-)
De Altitude bleek geen nachtclub van hoogstaande kwaliteit, zo konden we nauwelijks geloven dat er effectief Dj's aan het werk waren en was het licht in sommige zaaltjes van den disco ronduit verblindend, beetje het voetbalstadion-effect. Een pluspunt, vond Jesse, was wel dat er 3 pooltafels stonden.
De whisky-cola's gingen gemakkelijk naar binnen, en we zijn tenslotte toeristen, dus binnen de kortste keren waren bijna alle lokale fuifnummers onze nieuwe vrienden. Opeens merkte ik echter op dat ik besnuffeld werd door een labrador. WAT?! Een blinde in de zaak? Neen, niets bleek minder waar. Jesse en ik vielen bijna omver toen we constateerden dat er een volledige brigade compleet met drugshond de ronde aan het doen was, IN de zaak! Stel u dat voor?!? We konden het niet geloven! De Portse jeugd reageerde hier nauwelijks op, maar wij waren in shock. De drugshond in de discotheek: het is hier de normaalste zaak. Jawadde.
Om onze verbazing weg te spoelen baanden we onze weg naar de toog, om aldaar tot de volgende ontdekking te komen: ieder uur wordt er 10 minuten geen alcohol verkocht. Dat geeft de mensen de kans om te ontnuchteren. And it's the law. Ontnuchteren my ass! Hallelujah!
Er was niks aan te doen: 10 minuten gewacht, en in plaats van ontnuchtering werden wij net op dat moment een gevoel van dronkenschap gewaar, en dat betekende in dit geval: op naar de dansvloer! Enthousiast begonnen we onze lichamen in het rond te shaken. Maar neen, niet voor lang: want binnen de 2 minuten werden we omsingeld door de mannen van de security: geen drankjes op de dansvloer! It's not the law, it's Altitude policy. Op stap in New South Wales: het bleek warempel geen gemakkelijke opdracht! Ze moeten hier flyers uitdelen met de uitgaansregels nondedorie! De locals vuurden dan ook allerlei vragen op ons af over het nachtleven in Belgie. Ze kunnen hier niet geloven hoe liberaal onze uitgaans-wetten zijn. Ze zijn ook allemaal van mening dat zij, Australiërs, een drankprobleem hebben en dat ze al die nutteloze wetten echt wel nodig hebben om grote problemen te vermijden. Wij vroegen ons af wat er eerst was: grote problemen owv alcohol of restrictieve wetten, een beetje een de- kip-of-het-ei-kwestie dus.
Om 3u30 stonden we met z'n allen vrolijk op straat. Dat is het uur waarop het nachtleven hier onverbiddelijk stopt. De McDonalds daarentegen is wel 24 op 24 open...
Toch blij dat wij:
goed bier hebben
niet besnuffeld worden
en pas om 6u 's morgens op eigen initiatief de bedstee opzoeken...
maandag 4 mei 2009
On the road again
Voila se, alweer een week verder.
Jesse is van mening dat het volgende verhaal ons te ver van de essentie drijft, maar ik vertel het lekker toch: Omdat we tot eind september in Australie blijven hebben we hier een bankrekening geopend: het leek ons iets handiger om alles met Eftpos te betalen, de Ozzie equivalent van onze bancontact, maar dan beter. Het zou allemaal heel makkelijk zijn want we zouden ongeveer 3 tot 5 dagen op onze bankkaarten moeten wachten. Niet dus: blijkbaar is het toekomen van uw bankkaart hier net zoals met loterij spelen: ge hebt een kleine kans dat uw bankkaart effectief afgeleverd wordt. Nadat we 45 keer van het kastje naar de muur gestuurd werden, zowel in het hotel waar de kaarten moesten toekomen, als in de bank waar de kaarten verstuurd werden, besloten we om onze reis dan maar "kaartloos" aan te vatten.
Eerst moesten we onze garderobe een beetje opfrissen (6 maanden in dezelfde kleren rondlopen: het is een opdracht en Jesse zijn ENIGE jeans die hij heeft meegebracht valt bijna uit elkaar) en vervolgens bezochten we enkele stranden in de buurt van Sydney, waar Jesse zijn ding kon doen.
Daarna reden we naar de Blue Mountains, trokken we onze wandelschoenen opnieuw aan en waren we klaar om echte bushwalkers te worden! De "bush", die deel uitmaakt van de Blue Mountains herbergt wederom heel wat wildlife, waaronder heel wat vogels. We staan verstomd van de papegaaien die hier weelderig rondfladderen en wanen ons af en toe in een voliere! Niet normaal!
De ornitoloog in Jesse komt bijgevolg weer boven en hij ligt geregeld op de loer achter een of andere struik om een kiekje van een vogel te nemen. De mannen van In De Gloria zouden er een vette kluif aan hebben! ;-)
Enfin, kilo-meters wandelen en het afdalen van een 1000-trappige-stairway leverden mij massa's spierpijn op! Au! Tot groot jolijt van Jesse uiteraard, die na al die kilometers geen enkele spier in zijn lichaam voelde vertrekken. Ik daarentegen kon er nog amper 1 bewegen...
Hoe is het weer? Wel, het weer kwakkelt een beetje: we gaan van zonnige naar wisselvallige dagen, maar vooral de nachten zijn soms super-koud! We hebben het al maanden niet meer zo koud gehad! Ik heb zelfs een warmwaterkruikske moeten kopen om de nacht door te komen. We zijn dus van plan om in een ijl tempo naar het noorden te rijden, waar we toch warm weer verwachten.
Omdat het bijna winter is, zijn de dagen ook erg kort: om 17u15 gaat het zonnetje onder. Oppassen dus, want als het donker wordt gaan de kangoeroes op "jacht", waardoor de kans dat ge der ene tegen uw bumper plakt best reeel is. En dat is erg voor de kangoeroe, maar ook voor onze investering in onze schitterende camper. Want kangoeroe's zijn gigantische beesten en er eentje aanrijden betekent perte totale!
Bon, we hebben nog geen enkele kangoeroe gespot, maar Jesse heeft wel al een verse kangoeroe-steak verorberd, waarvoor ik hem nogmaals wil bedanken, want hij stond erop om de keuken van onze luxueuze camper in te wijden met het bakken van dat lekker stukske vlees, en die geur hangt nu nog in mijne pyjama, en in al de rest van onze camper for that matter! Yummie, vooral zalig als ge vers uit de douche stapt en uw zachte, pas gewassen handdoek in uw gezichtje duwt. The smell of gebraden kangoeroe is werkelijk delicious! (niet dus)
Ach ja, dat weten we dan ook alweer.
Ah, voor ik het vergeet: we hebben iets nieuws ontdekt: podcasts! Af en toe halen we de podcasts van "Tomas staat op" of "Studio Podcast" van het net. Dat doet de volgende vragen rijzen:
-what de f*ck is Jean Marie Dedecker zijn probleem?!
-Wie is Jasper Erckens?
-Waarom wil iedereen opeens weer slager worden?
-Luistert er iemand naar die nieuwe zender eminem? En heeft den echte Eminem iets met die zender te maken?
-Gaat K3 splitten? Ach nee, eigenlijk interesseert dat ons geen ene reet!
-Wie komt er allemaal naar Pukkelpop?!? (en nee, ik bedoel niet "wie gaat er allemaal naar Pukkelpop?")
We zullen het maar toegeven: we missen ons Belgiekske een beetje...
Abonneren op:
Posts (Atom)