woensdag 31 december 2008

En een gelukkig nieuwjaar!


Howdy people,

Alweer een week verder, al meer dan 2 maanden onderweg. De tijd vliegt. Nog negen en een halve maand te gaan. Dus voor iedereen die plant om een dezer dagen zwanger te worden: gelieve nog 2 weken te wachten zodat we toch op z'n minst de geboorte kunnen meemaken!

Intussen hebben we traditiegetrouw het kerstfeest van de familie Thys meegevierd: het wereldwijde web brengt iedereen toch oh zo dichtbij... Dat was echt heel leuk.
Onze kerstbarbecue heeft ons geweldig gesmaakt, hoewel het kerstgevoel toch echt een beetje achterwege bleef. We hebben het alvast niet aan ons hart laten komen.

Jesse heeft in Queenstown niet alleen kerstmis gevierd, maar ook de kicksportheld uitgehangen en een bungeesprong van 134 meter gemaakt. (We hebben ons laten vertellen dat dat de 3e hoogste van de wereld is) Hij heeft op voorhand geen kick gegeven, wat zijn schreeuw bij de duik naar beneden eens zo ongecontroleerd maakte! Ik kreeg er zowaar knikkende knieen van. 15 seconden later werd onze man alweer gezond en wel omhoog gehesen, en terug bij mij op het platform aangekomen sprak hij: "much ado about..." Tja, Jesse zijn knieen blijken niet zo makkelijk te knikken. De sfeer van het hele gebeuren was niet bepaald om over naar huis te schrijven (maar ik doe het toch): voor het bungeepersoneel was het bandwerk in de reinste zin van het woord en dat maakte de hele ervaring net iets minder exclusief aanvoelen dan ge zou verwachten voor het geld dat ge net over de toonbank gesmeten had.

Vanuit Queenstown ging de reis naar Mount Cook. Op weg naar daar kon ons buske zich dus laten gelden, want Mount Cook is met zijn 3754 meter de hoogste van Nieuw-Zeeland. Bergachtig gebied dus, ook al gingen we uiteraard niet naar de top. Jesse vond dat het ideale moment om het aan de stok te krijgen met bumperklevende buschauffeurs en terwijl er vingers heen en weer gesmeten werden, werd ik alsmaar onpasselijker van de temperatuur die onder mijn bevallige zitvlak ongekende hoogtes bereikte. Ik hoor u denken dat mijn zitvlak veel aankan en ook veel gewend is, maar u moet weten dat de motor van ons buske zich meestal, om niet te zeggen constant, onder die plaats bevind, aangezien Jesse mij NOOIT met het buske wil laten rijden. Toen ik het echt heet begon te krijgen, maande ik een opgefokte, in macho-modus Jesse aan om langs te kant van de weg even halt te houden. En ja, onze motor was oververhit. Daar stond ik dan: met 2 mannen die aan het overkoken waren: Buske met koelvloeistof, Jesse met roadrage. En ik die mijn gat niet wou verbranden, moest dus WEL op de blaren zitten...
(NVDR: aangezien we op het moment van halthouden de top bijna hadden bereikt en de afdaling (=afkoeling) kon beginnen, EN aangezien de vloeistof tijdens het rijden NIET aan het koken was, heeft de halthouding onnodig gezorgd voor het overkoken van de koelvloeistof, doch dit terzijde)
U merkt dat het nog steeds een gevoelig thema is. ;-)
En u weet nu ook meteen waarom IK de blog schrijf.
En dat ik grondig gecensureerd word. (NVDR: om zodoende de waarheid staande te houden)
Soit.

Intussen zijn we al te weten gekomen dat dit oververhittingsgevaar een frequent probleem is met dit soort busjes: de radiator zit blijkbaar niet vooraan maar onderin waardoor de luchttoevoer niet optimaal is. Daarenboven is de radiator niet voorzien van een ventilator.
Daarom rijden we nu lange, bergachtige afstanden MET de verwarming op volle kracht, zo geraakt de hitte WEG van de motor IN het buske. Echt een aanrader tijdens de warmste week van het jaar! Genieten!
Nonkel Marc zou er zeker zijn tanden kunnen inzetten en ons mechanisch probleem van de baan helpen. Maar we behelpen ons wel. Ge moet hem dus nog geen vlucht boeken!

Intussen zijn we weer in Christchurch beland.
De reis bracht ons weer langs interessante plaatsjes, zoals Mount Somers. Voor het welzijn van ons buske zijn we daar niet aan op gereden, maar we hebben toch een foto genomen van de wegwijzers als bewijs! De Somersen hebben dus hun eigen berg! Proficiat daarmee!

Om 2009 goed in te zetten hebben we alweer een hotelletje geboekt, kwestie van in enige luxe te kateren indien dit nodig blijkt te zijn.

Wij wensen u alvast een schitterend uiteinde en een prachtig begin van het nieuwe jaar.
Geen nieuwjaarsbrieven dit jaar, maar wie wil stuur ik mijn rekeningnummer door met nieuwjaarsemailgedicht in attachment!

Dikke nieuwjaarspoenen en hou mij een paar oesters over in de bois!

woensdag 24 december 2008

Merry Christmas!


Hallo,

Toch nog snel een berichtje vooraleer de festiviteiten thuis beginnen.
We willen iedereen een fijn eindejaar wensen, met veel tijd voor familie en vrienden en gezelligheid. Die vrienden en familie missen wij nu toch een beetje... Daarom hebben we geopteerd voor een hotelletje in Queenstown om de kerstdagen door te brengen. Een 5 sterren hotel (last minute kunnen boeken) aan de rand van het meer, met prachtig uitzicht, lekker zacht GROOT bed en badkamer met regendouche... Dan kunnen we lekker van elkaar genieten terwijl 2008 op zijn eind loopt!

De afgelopen week was alweer fantastisch. Een paar dagen druilerig, donker weer brachten ons even van ons stuk. De regen wilde maar niet stoppen en we kregen bijna last van de winterblues. ;-) Dus besloten we het mooie weer maar gewoon af te wachten en intussen lekker te niksen, want na regen moest sowieso zonneschijn komen!
En zo geschiedde het, op een ochtend werden we wakker onder een stralende zon en waren alle wolken tussen de bergen verdwenen!
Op naar Southland, waar de Nieuw-Zeelandse Fiorden op ons lagen te wachten. Het was een prachtige trip, weg van de bewoonde wereld, volledig omringd door bergen waar ge uw ogen onmogelijk vanaf kon houden. Eeuwige sneeuw, watervallen, meren, bloemen, bos a volonte! Kamperen in the middle of nowhere, bij een van de talrijke rivieren, onder een perfecte sterrenhemel. We hadden het ons niet mooier kunnen wensen. We hebben ons laten vertellen dat het in Southland 330 dagen per jaar regent en grijs is, dus ge kunt hoe wel inbeelden hoe gelukkig we waren met die helderblauwe hemel!
Aan een "echte" meerdaagse trekking hebben we ons niet gewaagd: die moesten al weken op voorhand geboekt worden en daar hadden we niet het geschikte materiaal voor, maar desalniettemin hebben we tientallen kilometers gewandeld. De collega's zijn ongetwijfeld verbaasd en trots op mij!

Nu zitten we dus in Queenstown, het Mekka van de kicksporten, en jawel dames en heren, Jesse overweegt een bungeejump!!! De komende dagen zal ik mij dus volledig toeleggen op de kunst van het overtuigen... To be continued...

Bij ons op het menu voor kerstmis: barbecue. En bij jullie?

Geniet van de feesten,

Ine en Jesse

maandag 15 december 2008

on the move


Dag Bosklappertjes,

Ondertussen zijn we al bijna 1 week aan het genieten van de vrijheid van ons eigen vervoer. Zaaalig! Gaan en staan waar we willen in combinatie met ons eigen "huisje", we kunnen het iedereen aanraden!
We zijn momenteel in Dunedin, in het zuiden van het Zuidereiland, en het is hier bar koud! Maar wind noch regen houden Jesse tegen: hij gaat er compleet voor, vastberaden om zijn surfing skills naar het volgende level te duwen. Hij heeft zijn surfgarderobe echter lichtelijk moeten aanpassen en surfbotjes gekocht, want zijn voeten vroren er bijna letterlijk af na zijn surfsessies.
We liggen opnieuw op een camping vlak bij een surfstrand, dus hij is content.

Buiten het surfen heeft Jesse er nog een nieuwe hobby bij, tot groot jolijt van mij en mezelf (niet dus): zich vastrijden in greppels en modder. Het buske wordt blijkbaar aangedreven op de achterste wielen, en dat hebben we dus al 2 keer aan den lijve mogen ondervinden. De 1 keer behoefde het maar liefst 5 sterke mannen om ons uit de greppel te duwen (bij greppel, denk: 0,5 meter)... De 2e maal bedacht Jesse een ingenieus systeem met stenen om ons uit de modder te bevrijden...Stress!

Verder zijn we nu al gepakt door de wonderen der natuur. Ik had nooit kunnen denken dat er in ons zo een natuurfreaks zouden kunnen schuilen! De bergen en het landschap zijn vaak overdonderend, maar het Nieuw Zeelandse wildlife staat toch op de overtreffende trap. We hebben er al volop van kunnen genieten: in Akaroa zijn we gaan zwemmen met de Hectors Dolphins, de kleinste dolfijn ter wereld. Ondanks het IJSkoude water was het een geweldige ervaring. Groepjes dolfijnen scheerden verbazingwekkend dicht langs ons af. Toegegeven, ik had een iets hoger Koning-Boudewijn-Park-gehalte verwacht, maar het feit dat het echte, onvervalste wilde dolfijnen waren, maakte alles goed. Jammer genoeg waren de beestjes zo snel, en onze vingers door de koude zo langzaam dat we het niet goed op foto hebben kunnen vastleggen... Wel echt heel pesjaal!
Na de dolfijnen waren er de Yellow Eyed Penguins. Daarvan zijn er nog maar zo'n 4000 op de wereld. Met veel geduld hebben wij er maar liefst 5 in het wild kunnen spotten. De pinguins komen in de late namiddag terug van de jacht, dus met een beetje geluk, en veel tijd (ongeveer 1,5 uur wachten), zie je er eentje uit de zee verschijnen en zijn weg banen naar zijn nest. De beestjes zijn heel schuw, dus we moesten ons erg stil houden en ons een beetje verbergen, zodat ze niet zouden gaan lopen, of opnieuw de zee induiken. Grappig beestje, we zijn fan. Ook moeilijk weer te geven op foto, want we moesten meestal onze digitale zoom gebruiken om ze goed in beeld te krijgen.

En last but not least: de zeehonden! Ik was al volledig door het dolle heen toen we er 5 konden spotten in Hickory Bay, een afgelegen surfspot die Jesse per se wou bezoeken. Maar dat was nog niks in vergelijking met Shag Point (u leest het goed: Shag Point!). Daar zaten er misschien wel 100 op een hoop! Prachtig! Vooral ik was er zot van.

maandag 8 december 2008

We hebben een voiture!

Joepie de poepie!
Op dit eigenste moment is Jesse onze gloednieuw busje ophalen bij de vorige eigenaar...

Het is een rode Toyota Townace geworden: een klein busje dus, dat ons hopelijk zonder zorgen doorheen Nieuw Zeeland zal voeren.

Het was een lange, stresserende zoektocht. De jetlag was ons echt in de kleren gekropen en bijgevolg liepen we hier de eerste dagen rond als halve zombies met maar 1 verlangen: SLAPEN. Als we dan in ons bedje lagen, konden we de slaap weer niet vatten, niet echt bevorderlijk voor het humeur, waardoor de autozoektocht nog vermoeiender leek. Overigens willen alle backpackers hun busje met winst verkopen, waardoor er een overvloed aan oude wrakken met walgelijke prijzen ontstaat. Op een goeie prijs-kwaliteit-verhouding hebben we daardoor effe moeten wachten. De afgelopen dagen waren voornamelijk gevuld met het afschuimen van garages, internetsites, prikborden, automarkten en proefritjes. Erg veel kunnen we dus nog niet over Nieuw Zeeland vertellen, tenzij jullie geinteresseerd zijn in een uittreksel van ons persoonlijk doorgevoerd marktonderzoek van de lokale kampeergeriefprijzen en surfartikelen...


We kunnen niet wachten om hier te vertrekken: het hostel waar we de hele week verbleven is niet bepaald spik en span, om niet te zeggen smerig. Vanochtend ontdekte ik zelfs een weelderige bos paddenstoelen onder de chambrangskes op de gang!!! Wegwezen hier!
Jesse heeft trouwens een prachtige surfplank gekocht, dus overmorgen zitten we hopelijk/waarschijnlijk aan een of ander strand, want ik betwijfel of ik die surfkriebels nog langer in bedwang ga kunnen houden!


Foto's volgen!

Zoenen! J&I

donderdag 4 december 2008


Hello!

Eindelijk aangekomen in Nieuw-Zeeland, dus tijd voor een nieuwe update.

Onze laatste dagen in Thailand hebben we doorgebracht bij Joost, de neef van papa, in Pattaya.
Hij woont daar in een nieuwbouwwijk en heeft een groot "geleeg", de rondleiding deed ons een beetje denken aan MTV Cribbs: zwembad, compleet met bar en glijbaan, aap, papegaai, buitenkeuken met sierhaard natuurlijk, pooltafel, jacuzzi, mediakamer met karaoke en playstation en reuzenscherm, apart gastenverblijf en verbluffend uitzicht op de Pattaya-skyline. Daarenboven kregen we van Joost een brommertje ter onzer beschikking. We voelden ons daar dus meteen thuis.
Joost nam ons 's avonds mee naar het beste Thaise restaurant van heel ons bezoek aan Thailand, waarna een wandeling door de walking street van Pattaya natuurlijk niet kon ontbreken. Voor we het wisten belandden we in een van de vele Gogobars. Letterlijk 50 meisjes stonden zo ongeveer poedelnaakt op een podium te dansen. Het podium moet je je voorstellen als een mini-arena, met balkonnetjes rondom. Die balkonnetjes zaten vol met westerse mannen en hun Thaise gezelschapsdames. Ik vond dat de meiden niet enthousiast genoeg waren, ze stonden misschien wel te dansen, maar ze staarden een beetje lusteloos voor zich uit. (wat wil je, met zo'n publiek) Maar Joost wist een betere bar, more lively. OK.
Op naar de volgende bar. Wat een shock!!! Meisjes deden daar dingen met bierflesjes van oude geile venten, waarna het bierschuim in het rond spoot en de mannen lustig verder dronken, vieze mannen met hun tong op allerlei plaatsen die zelfs ik niet nader durf te omschrijven. Zweepslagen, clitorissen up close (much too close) en vooral heel veel lelijke oude mannen... Het was een ervaring. Gelukkig kon Jesse het allemaal nog relativeren...

Net toen we ons een beetje thuis voelden, kregen we telefoon van Qantas: we hadden de kans om 's anderendaags een bus te nemen naar Pukhet en van daar dan het vliegtuig naar Singapore om daar dan weer verder te vliegen naar Sydney en vervolgens naar Christchurch. Laaaaaaange reis: lees 50 tot 60 uur. Na de busreis van 12-13 uur, kwamen we afgemat toe op de luchthaven van Pukhet, alwaar de toffe Australiers ruzieden over zowat alles waar een mens aanstoot aan zou kunnen nemen. Een beetje zorgwekkend, eerlijk gezegd. Echt veel "Home and away" of "Neighbours"-gehalte had het niet.

Na die lange reis zijn we compleet gejetlagged toegekomen in Christchurch.
De zoektocht naar een geschikt voertuig is dus begonnen. Het belooft nog spannend te worden, want er lijkt op het eerste zicht meer vraag dan aanbod te zijn.
Eerst gaan we ons bezig houden met het regelen van alle praktische zaken: auto/camper kopen, bankrekening openen, geld overschrijven, bepalen hoe lang we willen blijven en daarna onze volgende vluchten verzetten, kampeermateriaal aanschaffen, eens nagaan hoe het WOOFFer-systeem precies werkt...

We hebben ons allebei al een GSM-nummer aangeschaft, dus wie ons niet meer kan missen, kan ons altijd even bellen of SMSen:

Jesse: +64 21 230 97 43
Ine: +64 21 230 88 82

Jammer genoeg hebben we geen foto's van Thaise naakte meisjes, dus we doen er maar eentje van onze lokale gids Joost bij.

Groetjes!