Van van van

Hier zijn we dan, over de helft van onze reis, in Sydney, Australië.

Sydney is een coole stad: veel winkels, restaurantjes, koffiezaakjes, wolkenkrabbers,... De stad heeft ook een monorail, een soort bovengrondse metro op 1 rail (jaja: mono-rail), die er heel futuristisch uitziet. Het is een hele grote stad, maar toch is alles goed te voet te doen, omwille van de vele under- of overpasses die er aangelegd zijn. Ge merkt dat Sydney een jonge stad is, en dat de ingenieurs goed hebben nagedacht over de layout ervan. Het bevalt ons hier.
Het contrast met bvb Bolivia is wel heel erg groot. Hier draait werkelijk alles om consumeren, ge kunt geen straat inkijken of er is een Starbucks, MacDonalds of alletwee. Op iedere hoek is er wel een foodcourt, waar ge de keus hebt uit 50 verschillende soorten eten, en waar ge 's middags over de koppen kunt lopen.
De sushi-gekte aan deze kant van de wereld heeft zich in 1 van die foodcourts ook van mij meester gemaakt. Jesse blijft nog steeds sceptisch (hij lust het gewoon niet), maar ik ben fan. Dat belooft voor Japan!

Ons weekske Sydney had slechts 1 doel: een busje vinden om het land mee rond te reizen.
We stortten ons dus op alle notice-boards, internet-auto-verkoop-sites en carmarkets die we konden vinden. De prijzen swingen hier de pan uit: sommige backpackers durven bvb 7000$ vragen voor een gammel buske van '86. Echt niet normaal! Uiteindelijk viel ons oog op een iets duurder buske, van '99 dat ongeveer 2x zo groot is dan ons roodkapje in NZ. Jesse zag het onmiddellijk helemaal zitten: hij wil Australië bezoeken in stijl! En zo zal het geschieden: we hebben de witte Toyota HiAce gekocht en zondag vertrekken we op tour! Spannend!
We zijn supercontent met onze beslissing, het buske ziet er echt goed uit en heeft airco, een frigo, een watertank, een fornuis, massa's opbergruimte, een grote tafel met banken (converteerbaar in een bed),... En het bed is lekker breed! We krijgen er 2 snorkels bij, een volleybal (eindelijk!), frisbee, klapstoeltjes, 2 ventilatoren, een grote partytent die we aan de bus kunnen vastmaken,... Het zal bijna luxueuzer worden dan ons appartement, lord knows dat het bijna even groot is! ;-)
Enfin, we zijn enthousiast, hopelijk blijft dat zo tot na de verkoop! Maar dat zijn zorgen voor later.

We zien het alvast volledig zitten!

Australia!

Snelle tussenstop in NZ. We zijn intussen al halfweg.
Morgen vliegen we naar Sydney, waar bijna 20 weken Australië op ons wachten...
Na 11 weken onderbreken we onze Australische rondreis voor een maandje Japan.
Daarna vliegen we terug naar Cairns en hebben we 10 weken de tijd om terug in Sydney uit te komen.

Onze trip naar Zuid-Amerika was echt de moeite. Veel te kort (ik geloof dat ge u daar alleen al een gans jaar kunt bezig houden), maar echt fijn!
Alweer enkele onvergetelijke ontmoetingen en prachtige herinneringen rijker.

We zijn er klaar voor:
Australia!

Uyuni

Wauw, zoals beloofd, een positief bericht deze keer.
We hebben een geweldige week achter de rug. We hebben zoveel gedaan en gezien dat het moeilijk is om het hier allemaal onder woorden te brengen... Maar ik zal mijn best doen.
In Cafayate logeerden we in een hostel van 2 broers en hun gezin. Samen met Walter, een van de twee broers, deden we een tour van de Quebrada van Cafayate. Hij nam ons mee in zijn ouwe Peugot 504, naar de plekjes waar niet zoveel toeristen komen: de bergen in de omgeving hadden bijna alle kleuren van de regenboog, echt letterlijk. En opeens had ik spijt dat ik niet beter had opgelet tijdens de lessen aardrijkskunde, want de aardverschuivingen en platentektoniek van de streek zorgde echt voor wondermooie uitzichten.

Na Cafayate ging de reis naar Tilcara, een piepklein dorpje dicht bij de grens met Bolivië. Het noorden van Argentinië beviel ons eigenlijk veel beter dan het Zuiden: daar kregen we pas echt het gevoel dat we in Zuid-Amerika waren: mañana, mañana... en dan nog.

Na Tilcara waren we voldoende uitgerust om nog eens een oneindige bus- en treinrit te ondergaan, deze keer richting Bolivië. We konden Bolivië immers bijna proeven in Tilcara, en het leek ons een niet-te-missen bestemming, ook al hadden we maar tijd voor een blitzbezoek...
Dus ´s morgens de bus op naar de Boliviaanse grens; 500 meter wandelen naar de grensovergang; stempeltje in ons paspoort en grens oversteken; taxi in naar het station en hop; de trein op naar Uyuni. De reis bracht ons in 14 uur van 2460 meter naar 3670 meter hoogte, dus het was oppassen voor de hoogteziekte. In de trein viel een andere toerist al in zwijm, dus we waren allebei toch een heel klein beetje op onze hoede voor wat komen zou.
In Uyuni zochten vertrokken we de volgende ochtend op een driedaagse tour met 4x4 doorheen vulkanisch gebied, om uiteindelijk aan te komen bij de Chileense grens.
De tour was echt SUPER. De chaffeur bracht ons naar de grootste zoutvlakte ter wereld. De vlakte was duizende jaren geleden een gigantsch meer, dus de eilanden die er toen in dat meer lagen, staan nu gewoon op de zoutvlakte: echt een maf zicht.
De rest van de dreidaagse brachten we door tussen de 4200 en de 5000 meter, en we waren niet voor niets beducht geweest. Zulke hoogtes zijn een heel aparte ervaring: barstende koppijn wordt er afgewisseld met hartkloppingen na het zetten van 5 stappen, maar gelukkig kreeg niemand in onze jeep er al te erg last van.
De volgende dagen zagen we een hoop vulkanen en meren met de zotste kleuren. En massa´s flamingo´s!!
Bij een van de meren hebben we ons trouwens dood kunnen ergeren aan den "toerist". Een meisje wilde the moneyshot van haar prachtige zelve met de voetjes in het ondiepe meer, en de flamingo´s op de achtergrond. Een beetje met de voetjes in het meer was niet ver genoeg, ze wilde dichter, en dichter, en dichter bij de flamingo´s. In een mum van tijd zakte ze tot over haar middel in het drijfzand! Haar vriendinnen vonden het allemaal hilarisch. De locals vonden het iets minder grappig. 5 Boliviaanse mannen moesten haar met een touw uit het drijfzand trekken. Terwijl deze film zich voor hun ogen afspeelde, ondernamen vader en 5-jarige zoon ook een poging om het water over te steken richting achterliggende zoutvlakte, wat dan weer gepaard ging met luid gegil van Boliviaanse vrouwen: "Niet doen, jullie kunnen sterven in dat drijfzand"... Some people!
De rit naar de Refugio waar we overnachtten, bracht ons weer door het meest bizarre en diverse landschap dat ik ooit gezien heb.

De laatste dag keken we naar de zonsopgang op een geiser-plateau op maar liefst 4970 meter hoogte! Wat een ervaring, amai amai. Een van de geisers spoot wel 10 meter hoog! De geisers lagen in krater-achtige omgeving, en de sulfergeur riep Nieuw-Zeelandse herinneringen op. Echt jammer dat ik niet beter heb opgelet in de Aardrijkskundeles. Het landschap tijdens de rit die volgde kan ik niet onder woorden brengen, zo mooi. Ik zou zeggen: allen daarheen, maar opgepast voor het drijfzand!
Rond de middag dropte Christoph, onze chauffeur, ons aan de Chileense grens, waar er alweer een bus (jeuj) stond te wachten om ons naar San Pedro de Atacama te brengen.

Terug in Chili dus, maar we hebben spijt dat we niet meer van Bolivië konden zien.

De komende dagen ronden we onze Zuid-Amerikaanse trip een beetje af en reizen we terug naar Santiago. En dan is het alweer tijd voor de volgende etappe!

De tijd vliegt!

4-0!

Onze laatste dag in BA werd een bewogen dag.
Eerst was er de match Argetinië - Venezuela. Omdat we te lang getwijfeld hadden over het al dan niet bijwonen van de match, moesten we ´s avonds aan de overkant van de straat overnachten: dat van ons zat vol... Geen probleem.
Een bus pikt ons omstreeks 15u op in het hostel. Onze eerste stop was La Boca, de wijk van de beruchte voetbalploeg Boca Juniors, alwaar we pizza gingen eten en bier gingen drinken om in de stemming te komen. De man die de "voetbaltour" begeleidde bleek een local, dus het bier vloeide rijkelijk.
Daarna op naar het stadion. De busrit naar "El Monumental", het stadion van River Plate, leidde ons langs de mooie en minder mooie plekken van BA. Ik had nooit verwacht om in zo´n mondaine stad zoveel straatkinderen te zien. Aangekomen bij het stadion, luidde de woorden van het meisje met de tickets als volgt: "Luister. We wonen de match bij in het ´levendige´gedeelte van het stadion. Maradonna zijn hart gaat uit naar Boca Jrs, en hij heeft hen uitgenodigd in de thuisbasis van River Plate (de aartsvijanden van Boca Jrs). We zullen dus tussen de hooligans zitten vanavond." Ok...
Het kwam er op neer dat we plaatsjes kregen achter een massa prikkeldraad, helemaal bovenaan, achter de goal. Het wer al snel duidelijk dat onze "begeleider" gene gewone was, want hij maakte er een sport van om zijn litteken, dat reikte van keel tot schaamhaar, veelvuldig te flashen. Het opheffen van zijn T-shirt had blijkbaar een intimiderend effect op de River Plate fans. Even later deden een aantal agenten de tour van tribune, om alle River Plate fans hun shirtje uit te laten trekken. Toen de Boca Jrs Fans eindelijk binnenkwamen met veel tromgeroffel, was de sfeer toch enigzins gespannen... Laat ons zeggen dat ik het merendeel van die mannen niet in het donker wil tegenkomen.
Na de match kende ik zowat alle Argentijnse voetbalsongs vanbuiten. Ze hebben hier trouwens hun eigen variant van "al wie da nie springt". Best grappig.
De Argentijnen wonnen de match met 4-0 en Maradonna wierp mij een kushandje, om mij te bedanken voor mijn komst. (of zou hij het op de Boca Jrs fans gemikt hebben?)
Na de match ging de karavaan terug naar het hostel, waar meer bier op ons wachtte.

Omstreeks 3u dan maar naar het hostel aan de overkant. Daar was blijkbaar nog een feestje aan de gang. Even gevraagd of ze stiller wilden zijn, maar dat had niet veel effect. Dan maar gaan slapen met vette oordoppen in.
Om 5u schoot ik wakker van superluide muziek. Dus ik naar buiten: "Kan het wat stiller AUB?" Niet dus. De nachtwaker kwam erbij, trok de kabel van de stereo-installatie uit en maande iedereen aan om naar buiten te gaan. Op dat moment werd ik omsingeld door de bende, met een Vin Diesel-achtige figuur die het woord nam. Na 2 minuten besefte ik al dat hij letterlijk stijf stond van de coke. Wie was ik om zijn BBQ te verpesten, het was zijn recht om te feesten tot 7u ´s morgens, ik moest teruggaan naar mijn land, ik had hem geen vragen te stellen,... Met zijn lichaam(staal) drukte hij mij tegen de muur en schermde hij mijn vluchtwegen af. Ge merkt: ik was in paniek. Ik was zo stom geweest om Jesse niet wakker te maken (die lag KO in bed na al dat bier), dus ik stond er alleen voor. Maar gelukkig was er de nachtwaker nog. Toen hij begon te roepen dat ze mij met rust moesten laten, stormde de bende op hem af en begonnen ze hem af te motten. Letterlijk slagen op zijn gezicht! Toen flipte ik natuurlijk helemaal door en ben ik mij in onze kamer gaan verstoppen. Jesse lag nog steeds te dromen van goede feeën en kaboutertjes en snapte er niets van. Achteraf bekeken: gelukkig maar, want ze zouden zijn gezichtje ook deftig bewerkt hebben, daar ben ik zeker van.
Vin Diesel bleef nog uren roepen en tieren op de gang en ik piste bijna in mijn broek van de schrik... Daarbij kwam dat ik Jesse nog eens moest "tegenhouden" om zich niet te gaan moeien, dus een prettige nacht was het niet.
In "ons" hostel aan de overkant werden we de volgende dag goed onthaald, met veel knuffels en luisterende oren. Het was best een akelige ervaring.
Maar goed, er is niets gebeurd, en in´t vervolg zal ik 2X nadenken voor ik nog eens een gunst van vreemde mensen vraag...

Intussen zijn we aangekomen in Cafayate. De rit naar hier was verbluffend mooi: gigantische cactussen, bergen in allerlei kleuren,... Morgen doen we een tour van de omgeving. Het hostel waar we nu blijven is ook weer dik in orde, dus niemand hoeft zich zorgen te maken.

Het volgende blogske wordt weer rozengeur en manenschijn!