Byron Cyclone Bay

Regen, regen en nog eens regen. Dat is het thema van de week. We hebben zolang uitgekeken naar Byron Bay, we arriveren, en lap: het is al direct koekenbak tussen ons en het weer! Er woedt hier een serieuze cycloon en dat is niet alleen te merken aan het weer, maar ook aan ons humeur! Om u een beeld te geven: de straten liggen bezaaid met takken en aan de rand van de weg zijn er plassen ontstaan die op vijvers lijken... (denk vijver bij nonkel Michel) In bijna iedere straat liggen er omgewaaide bomen (we hebben zelfs een platgestoempte auto langs de weg zien staan) of naar beneden gevallen elektriciteitskabels en de afgelopen 30 uur heeft het aan 1 stuk door gegoten!!! De staat Queensland heeft in 24 van die 30 uur 1/3e van de jaarlijkse hoeveelheid neerslag moeten slikken, wat leidt tot overstromingen. We zitten dus letterlijk vast in Byron Bay.
Kamperen en regenweer: geen goeie match. Alles is vochtig en hoe luxueus onze camper dan ook mag zijn: hij is niet groot genoeg om 5 dagen te schuilen voor de regen zonder lichtelijk agressief te worden!

Jesse beslist dan maar om de tijd te doden met allerlei knutselwerk: hij haalt schroevendraaier boven en begint vanalles te "repareren", sleurt me mee naar de plaatselijke variant van de gamma en discussieert daar minumum 15 minuten over het al dan niet aanschaffen van een hamer met mij EN met een winkelbediende, om daarna toch maar van de aankoop af te zien. Nieuwe aanwinsten zijn echter wel: 1 tang en 1 schroevendraaier (de eerder vernoemde schroevendraaier had hij professioneel doen doldraaien, en ja: ook ik draaide er dol van...)
Ook nog naar de bank, want een bankbediende in een klein dorpje had kosten noch moeite gespaard om ons toch nog aan bankkaarten te helpen. Delivery deze keer niet op een "thuisadres", maar in het filiaal van Byron Bay. Hoera! Onze kaarten waren aangekomen! Trots wendden we ons tot de automaat om een nieuwe pincode te kiezen. Bij Jesse lukte dat prima, maar bij mij verliep het iets minder vlot. Machien accepteerde mijn nieuwe pin niet en na de 3e poging werd mijn kaart onverbiddelijk naar binnen gezogen! Jesse briestte gelijk ne wilde stier ("Hoe is dat nu moooogelijk?!?!?!") en vond het allemaal weer "typisch Ine" (en daar heeft hij misschien een beetje gelijk in, mijn Brusselse huisgenootjes kunnen daar zeker van getuigen). Ik was toch bijna 2 volle minuten in het bezit van die bankkaarten waarop we meer dan een maand hadden gewacht.

Byron Bay is trouwens een kuststadje met het meest Oostelijke punt van Australisch vasteland, en het is HET hipste surfoord in New South Wales. Hipste en hippie-este. Bij het binnenrijden van de stad, toen we toch een vol uur van de zon hebben mogen genieten, werd het al meteen duidelijk: backpackers met gitaren, T-shirten met als opschrift "surf is my religion" en wulpse meisjes met te weinig BH voor hun borstomtrek en massa's eelt onder hun voeten. In de supermarkt constateerden we de occasionele daklozengeur (oh wat herinner ik me mijn werk in Dublin weer goed) die niet erg succesvol werd weggemoffeld met een serieuze geut patchouli. Op straat wemelt het (onder andere) van de certain-je-ne-sais-quoi's (Franse beagles met meer haar dan kleren) en de Toyota- en Volkswagenbuskes van begin jaren '80. En volgens Jesse lopen hier dan weer veel "Snippies" rond: snobs die hier de hippie komen uithangen. U merkt: de regen maakt ons tolerant!
Wederom blijkt dat onze verwachtingen onze bevindingen benevelen: wie niks verwacht kan alleen maar aangenaam verrast worden. Deze keer stonden onze verwachtingen dus te hoog gespannen... En als het zonnetje schijnt zien hippies er waarschijnlijk niet zo sjofel uit.

We houden niet van cyclonen!