Uyuni

Wauw, zoals beloofd, een positief bericht deze keer.
We hebben een geweldige week achter de rug. We hebben zoveel gedaan en gezien dat het moeilijk is om het hier allemaal onder woorden te brengen... Maar ik zal mijn best doen.
In Cafayate logeerden we in een hostel van 2 broers en hun gezin. Samen met Walter, een van de twee broers, deden we een tour van de Quebrada van Cafayate. Hij nam ons mee in zijn ouwe Peugot 504, naar de plekjes waar niet zoveel toeristen komen: de bergen in de omgeving hadden bijna alle kleuren van de regenboog, echt letterlijk. En opeens had ik spijt dat ik niet beter had opgelet tijdens de lessen aardrijkskunde, want de aardverschuivingen en platentektoniek van de streek zorgde echt voor wondermooie uitzichten.

Na Cafayate ging de reis naar Tilcara, een piepklein dorpje dicht bij de grens met Bolivië. Het noorden van Argentinië beviel ons eigenlijk veel beter dan het Zuiden: daar kregen we pas echt het gevoel dat we in Zuid-Amerika waren: mañana, mañana... en dan nog.

Na Tilcara waren we voldoende uitgerust om nog eens een oneindige bus- en treinrit te ondergaan, deze keer richting Bolivië. We konden Bolivië immers bijna proeven in Tilcara, en het leek ons een niet-te-missen bestemming, ook al hadden we maar tijd voor een blitzbezoek...
Dus ´s morgens de bus op naar de Boliviaanse grens; 500 meter wandelen naar de grensovergang; stempeltje in ons paspoort en grens oversteken; taxi in naar het station en hop; de trein op naar Uyuni. De reis bracht ons in 14 uur van 2460 meter naar 3670 meter hoogte, dus het was oppassen voor de hoogteziekte. In de trein viel een andere toerist al in zwijm, dus we waren allebei toch een heel klein beetje op onze hoede voor wat komen zou.
In Uyuni zochten vertrokken we de volgende ochtend op een driedaagse tour met 4x4 doorheen vulkanisch gebied, om uiteindelijk aan te komen bij de Chileense grens.
De tour was echt SUPER. De chaffeur bracht ons naar de grootste zoutvlakte ter wereld. De vlakte was duizende jaren geleden een gigantsch meer, dus de eilanden die er toen in dat meer lagen, staan nu gewoon op de zoutvlakte: echt een maf zicht.
De rest van de dreidaagse brachten we door tussen de 4200 en de 5000 meter, en we waren niet voor niets beducht geweest. Zulke hoogtes zijn een heel aparte ervaring: barstende koppijn wordt er afgewisseld met hartkloppingen na het zetten van 5 stappen, maar gelukkig kreeg niemand in onze jeep er al te erg last van.
De volgende dagen zagen we een hoop vulkanen en meren met de zotste kleuren. En massa´s flamingo´s!!
Bij een van de meren hebben we ons trouwens dood kunnen ergeren aan den "toerist". Een meisje wilde the moneyshot van haar prachtige zelve met de voetjes in het ondiepe meer, en de flamingo´s op de achtergrond. Een beetje met de voetjes in het meer was niet ver genoeg, ze wilde dichter, en dichter, en dichter bij de flamingo´s. In een mum van tijd zakte ze tot over haar middel in het drijfzand! Haar vriendinnen vonden het allemaal hilarisch. De locals vonden het iets minder grappig. 5 Boliviaanse mannen moesten haar met een touw uit het drijfzand trekken. Terwijl deze film zich voor hun ogen afspeelde, ondernamen vader en 5-jarige zoon ook een poging om het water over te steken richting achterliggende zoutvlakte, wat dan weer gepaard ging met luid gegil van Boliviaanse vrouwen: "Niet doen, jullie kunnen sterven in dat drijfzand"... Some people!
De rit naar de Refugio waar we overnachtten, bracht ons weer door het meest bizarre en diverse landschap dat ik ooit gezien heb.

De laatste dag keken we naar de zonsopgang op een geiser-plateau op maar liefst 4970 meter hoogte! Wat een ervaring, amai amai. Een van de geisers spoot wel 10 meter hoog! De geisers lagen in krater-achtige omgeving, en de sulfergeur riep Nieuw-Zeelandse herinneringen op. Echt jammer dat ik niet beter heb opgelet in de Aardrijkskundeles. Het landschap tijdens de rit die volgde kan ik niet onder woorden brengen, zo mooi. Ik zou zeggen: allen daarheen, maar opgepast voor het drijfzand!
Rond de middag dropte Christoph, onze chauffeur, ons aan de Chileense grens, waar er alweer een bus (jeuj) stond te wachten om ons naar San Pedro de Atacama te brengen.

Terug in Chili dus, maar we hebben spijt dat we niet meer van Bolivië konden zien.

De komende dagen ronden we onze Zuid-Amerikaanse trip een beetje af en reizen we terug naar Santiago. En dan is het alweer tijd voor de volgende etappe!

De tijd vliegt!